وقتی انسانی در نماز سعی کند به احوالات خود از قببل سخنی که می گوید و خدایی که پیش رو دارد و حواسی که هر لحظه با فکری آلوده میشود در نظر بگیرد و رفته رفته بیشتر در یک نمازش سعی کند تا قبل از اینکه فکر مخربی نمازش را آلوده سازد، هر لحظه خودش را چک کند و همانطور که از روی ریسمانی با دوچرخه سیرک باز همه اش در حال حفظ تعادل است، او نیز تماشاچی ها را اندک شمارد و فقط خدا را مهم بداند و بتواند دنیا را اتفاقات را در اون 10 دقیقه مرور نکند و افکار و موضوعات جدید و تفکر در هست و نیست و چرایی ها را فراموش کند و فقط به نماز و افعالش توجه کند،

شاید مقدمه و تمرین هایی را در حال انجام است که بتواند با مداومت بر آنها هم در نماز و هم در بیرون نماز توفیقاتی از خدا کسب کند. که این بهترین کاسبی و فکر و ذکر است که انسان بجای سود و زیان دنیا به فکر سود و زیان ابدی اش باشد.

به نظر می رسد که هر قدر در لحظه لحظه تا نماز بعدی و در حین نماز و حتی بیرون نماز در افعال دیگر در هر ثانیه به یاد خدا باشد و شروع و ادامه و پایان افعایش یاد خدا و درک حضور او و شهود او باشد، در نهایت کمتر غفلت از او سر می زند و نتیجتا با مدد از حق تعالی به رفتار و اخلاق حسنه ای دست یابد تا خدا از او راضی باشد و حسنات در او خانه کند و اخلاقیات نیکو در او ریشه دار شود.